Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus

Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus

Zo’n 25 jaar verscheen dit boek van relatietherapeut en zelfhulpgoeroe John Gray. Hij schreef een wereldwijde bestseller. Nog steeds worden jaarlijks honderdduizenden exemplaren verkocht. Een regelrecht commercieel succes.

Zelf heb ik het boek nooit gelezen. Dit soort boeken roept direct een gevoel van weerstand, irritatie en lichte boosheid op. Waarom is het zo belangrijk om over verschillen tussen mannen en vrouwen te schrijven? Waarom willen mensen dit lezen en waar komt bij mij de omgekeerde reactie vandaan? Even googelen levert op dat ik zeker niet de enige ben. Het blijkt dat er vanaf dag één weerstand was tegen Grays uitgangspunt dat mannen en vrouwen zo verschillend zijn, dat ze van andere planeten komen. Verschillende wetenschappers hebben zijn versimpelde weergaven van de werkelijkheid onderuit gehaald. Maar dat boeit de koper niet. Het schijnt met zelfhulpboeken zo te zijn, dat je je al beter voelt door de aanschaf. De meeste mensen lezen het niet eens.

Terug naar die weerstand. Het zit hem in het denken in stereotypen. Daar heb ik een enorme hekel aan. Het botst met mijn gevoel voor vrijheid. Ik wil niet in een hokje gestopt worden en ook niet anderen in vakjes plaatsen. Niet zo’n overzichtelijke wereld, waarin we in twee smaken in te delen zijn en iedereen de positie inneemt die anderen verwachten. Wat een ongelofelijk saaie wereld zou dat zijn. Alsof de kleur wegtrekt en we in een zwart-wit landschap leven, waarbij de televisie alleen de uiterst overzichtelijke vakjes van het testbeeld laat zien.

De andere kant is, dat als je net iemand ontmoet vanuit routine kan denken. Zo zijn we als mens geprogrammeerd. Het wordt pas schadelijk als het bij stereotypen blijft. Gun jezelf de kans om kanten aan iemand te ontdekken, die je bij de eerste ontmoeting en oordeel niet had verwacht. Ontdek de diversiteit!

Als we niet leren om zelf na te denken, te voelen over wat we willen, dan ontzeggen we onszelf en anderen veel. Blijven we opgesloten in dat claustrofobische hokje. Als meisje dacht ik door de beelden vanuit mijn omgeving, dat huisvrouw en vrouw van iemand worden mijn ‘glanzende’ toekomst zou zijn. Dat ik mijn dromen via mijn toekomstige echtgenoot zou moeten realiseren. Wonend aan het water, wilde ik daarom met een boswachter trouwen. Bossen waren spannend, onbekend, kon ik over fantaseren. Stel dat ik in ‘mijn’ hokje was blijven zitten, dan kwijnde ik nu weg in een houten blokhut in de Veluwse bossen.

Wat ben ik blij dat ik geïnspireerd werd door een fantastisch rolmodel. Zomaar via de televisie op een doordeweekse woensdagmiddag. Ze tilde een paard op en zat achter piraten aan. Een dame die mij met een dubbele salto achterover uit mijn hokje liet springen; Pippi Langkous. Pippi heeft een prachtig motto, volledig tegengesteld aan die arme mannen en vrouwen op Mars en Venus. Zij zegt: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Die zee van mogelijkheden, vrijheid van denken, dat lef en vertrouwen wens ik jullie allemaal toe, zowel in je werk als privé!

Jeanet van Antwerpen (1967) is economisch geograaf. Geboren in Middelharnis op het mooie eiland Goeree- Overflakkee. Als directeur van Schiphol Area Development Company (SADC), werkt zij via de ontwikkeling van state- of-the art business parks aan een sterkere regio. Sterk gemotiveerd om economische groei en het verbeteren van de leefkwaliteit hand in hand te laten gaan. Fervent reiziger, gepassioneerd duiker en (berg)wandelaar. Levensmotto: er valt altijd iets te ontdekken.


Reacties

WhatsApp us!