Elke seconde wordt ruim een miljoen minuten aan videocontent verspreid op internet. We streamen Netflix, surfen op YouTube en zijn actief met Facebook Live, Insta stories en TikTok. Feeds zijn gevuld met alle denkbare (virale) video's. Onlinevideo is overal en maakt 82% van al het internetverkeer uit.

Het is alweer wat weken geleden, maar ik kan er nog steeds niet over uit! Hubert Bruls, als voorzitter van de veiligheidsraad, die een oproep doet om je decembercadeaus toch vooral online te bestellen! Inmiddels is er zelfs een tv-campagne om de consumenten daar op te wijzen. Uiteraard, te veel mensen in de winkelstraten is onverstandig in coronatijd, maar dan maar online? Dan maar de centra van Nederland verder uithollen, de leegstand van onze winkelgebieden bevorderen en ons winkelpersoneel omscholen naar pakjesbezorgers en orderpickers in distributiecentra?

Dinsdagavond bestuursvergadering via Teams. Woensdagavond Rotary Leiden AM via zoom. Maar ook, donderdagavond geen netwerkborrel en vrijdagavond geen trimhockey bij LOHC. En laat nu juist vrijdagavond TV-talentenshowavond zijn. Niet de avond voor een goed gesprek met vrouw en dochters. U begrijpt, er was tijd om een boek te lezen. Het werd 'De meeste mensen deugen' van Rutger Bregman.

De laatste tijd denk ik vaak aan het spreekwoord ‘wat van ver komt, is lekker’. Het betekent ironisch dat als je ergens veel moeite voor hebt gedaan, het resultaat dan automatisch goed is. Wat natuurlijk lang niet altijd het geval is. Veel ondernemers zullen dit herkennen. Je bent ondernemer, dus denk je in kansen.

Het kan je niet ontgaan. Sla een krant open, volg de Leidse sociale media, praat met betrokkenen.In alle geledingen van de stad –ondernemers, sportbestuurders en buurtverenigingen– is er grote ontevredenheid over het gedrag van de gemeente. Dikke doorn in het oog zijn de schijnparticipatie en het niet nakomen van afspraken. Tegen de achtergrond van deze praktijken klinkt de slogan van dit college erg ongepast: 'Samen maken we de stad'.

Hoe kan het ook anders? Een thema over de toekomst moét natuurlijk in het Engels. De voertaal waarin menig manager en/of ondernemer zich inmiddels thuis voelt en statuur aan ontleent.

Wat een goed idee om weer eens familiebedrijven in het zonnetje te zetten!

Het is maandagmorgen acht uur als ik ons kantoor binnen stap. Ik mag na maanden thuiswerken weer een dagje op kantoor zijn – in gedachten loop ik de trap op. In onze lege kantoortuin zoek ik een bureau. Pas daar valthet me op dat er allerlei stickers aangebracht zijn. Ons kantoor is anderhalfmeter-proof gemaakt. Eenrichtingsverkeer pijlen op de grond, wacht- en werkplekstickers. Zo had onze architect de inrichting toch niet bedacht. Ik heb al twee overtredingen gemaakt door het eenrichtingsverkeer te negeren. Ik moet duidelijk wennen aan deze nieuwe situatie.

Covid19 heeft mensen bewuster gemaakt van hun kwetsbaarheid. Het bracht de dood letterlijk dichterbij; in werkelijkheid en op TV. Men is aanzienlijk angstiger geworden en misschien ook wel gemaakt door de vele aandacht in de media. Hoe confronterend ook, het is belangrijk om als maatschappij de dood minder als taboe te accepteren als onderdeel van het leven.

Met permissie van de hoofdredactie kaap ik het thema van deze editie, Groen is poen.

2020 begon roerig met het onstuimige weer dat de maanden januari en februari zo kenmerkte. Leiden hunkerde naar de lente, nog even en dan zou het zover zijn. Terrasjes open, het eerste diner buiten in het verschiet, maar al brak in maart de lente aan; het werd stil, muisstil. In maart kwam het beruchte virus, dat voorheen nog zo ver weg leek, ineens heel dichtbij. De realiteit haalt de fantasie weer eens in en plotseling bevindt de hele wereld zich in een klassieke rampenfilm. De gevolgen zijn immens, voor de samenleving, de maatschappij en de economie.

Langzaam begin ik te wennen aan mijn thuiswerkplek. Een bezemkast noemen collega’s hem gekscherend. Zittend op een oude Triptrap-kinderstoel vul ik mijn dag met vele Skype calls, mails en appjes. Op afstand van iedereen. En toch heb ik sterker dan ooit het gevoel dichtbij te staan bij collega’s en klanten.

De dynamiek van de coronacrisis. Woorden die vandaag worden getypt, zijn al achterhaald voordat ze met inkt staan gedrukt. Maar sommige zaken zijn wel voorspelbaar. Bijvoorbeeld het zinnetje: “Never waste a good crisis.” Dat gaan we vaak tegenkomen. Te vaak wellicht. Maar het cliché wijst wel op een waarheid. We moeten de pluspunten van de coronacrisis zien te behouden.

Zoals elke planoloog en regionaal econoom zal bevestigen, is Leidens metropoolfunctie sterk ontwikkeld in de afgelopen tijd. Deze ontwikkeling zal nog jaren en jaren doorgaan. Daar hebben we mee te dealen.

In mijn praktijk is de gebruikelijke eindejaarshectiek weer begonnen. De laatste aangiften over 2018 moeten de deur uit en cliënten realiseren zich dat ze hun goede voornemens voor 2019 nog niet hebben uitgevoerd.

Als kind ging ik vaak met mijn ouders met de auto op vakantie in Europa. Vakanties die ik mij nog goed kan herinneren. Op de achterbank met vakantieboek en favoriete knuffelbeer op schoot en ingeklemd tussen mijn oudere zussen.

Even terug naar afgelopen november. Het Nederlands Elftal heeft zich net geplaatst voor het EK voetbal. Er komt nog één kwalificatieduel, waarvoor aanvoerder Virgil van Dijk zich afmeldt. Georginio ‘Gini’ Wijnaldum wordt aangewezen als vervangend aanvoerder.

Onze minister van Financiën sprak in de vorige week gepresenteerde Miljoenennota de volgende verwachting uit: “Op termijn veranderen nieuwe technologieën onze manier van werken en de wijze waarop wij met elkaar ons geld verdienen.” Deze verwachting roept vragen op.

Sinds 1996 zitten we met Hart Voor De Zaak in Leiden. En daarvoor? Nergens. We hebben altijd in Leiden gezeten. Willen ook nergens anders naar toe. Dat gevoel, dat je in Leiden moet zijn, hebben we nu in een nieuwe campagne mogen gieten. De opdrachtgevers zijn Centrummanagement Leiden en Leiden Marketing. We presenteerden de campagne onlangs aan een zaal met vooral ondernemers uit de binnenstad en...

De nieuwe tijd vraagt om nieuw leiderschap. Waar voorheen de charismatische, sturende en krachtige leider aan het roer stond, vraagt de huidige tijd om een andere mindset en andere competenties. Want tijden en mensen veranderen en dus moet de leider mee veranderen.

Of het een pijnlijk onderwerp is voor mij? Ik ben inderdaad de 50 al gepasseerd, maar nee, dat is het geenszins. Ik zie de volgende generatie om mij heen en geniet. Want zij doen het anders. Altijd beter? Nee, niet persé. Zij hebben andere inzichten, andere visies en zijn wars van politieke spelletjes. Het gaat de nieuwe generatie om de inhoud. En dat is zeker beter.

Romeo was de codenaam tijdens de (tot nu toe) mislukte overnamegesprekken tussen PostNL en BPost. Dergelijke gesprekken vinden altijd plaats in een sfeer van grote geheimhouding.

Dit is een alarmcolumn. Want als het gemeentebestuur zijn zin krijgt, wordt Leiden binnen een jaar op allerlei manieren compleet onbereikbaar. Uiteraard heeft dat zeer ernstige gevolgen voor de economische vitaliteit. Op korte termijn is daarom actie nodig. Want echt, het is niet best wat het gemeentebestuur van plan is.

Het is het einde van de maand en een collega vraagt: “Heb je een even?” Het is die collega die heel goed is in zijn werk, altijd dat extra stapje zet, goed is met klanten en die bovendien als mens ook nog eens zeer gewaardeerd wordt. Zo’n collega behorende tot de categorie ‘goud waard voor je bedrijf’. En die zegt dan: “Ik heb een nieuwe baan!”

Al 50 jaar lang wordt er veel te weinig geld geïnvesteerd in de Leidse sportaccommodaties. Recentelijk zijn weliswaar miljoenen beschikbaar gesteld ter vervanging van enkele oude, versleten en al lang afgeschreven voorzieningen (nieuw voor oud), maar deze projecten komen slechts in beperkte mate tegemoet aan de wensen van de geplande gebruikers. Van een inhaalslag kun je derhalve nauwelijks spreken.

Zie in deze tijd maar eens aan (goed) personeel te komen. Met name in de techniek en de IT zijn de tekorten groot.

Als je denkt dat je alles al wel gezien hebt op fiscaal gebied, dan kan het toch nog gekker. Onlangs verscheen het wetsvoorstel Wet excessief lenen bij eigen vennootschap. Vorig jaar per ongeluk aangekondigd en nu ter consultatie. Dat laatste impliceert dat er nog van alles kan wijzigen, maar ik vrees het ergste. En dat is zonder twijfel slecht nieuws voor veel directeur grootaandeelhouders (DGA’s).

Al meer dan 25 jaar ga ik een lang weekend skiën met de vrienden uit mijn studententijd. Hoewel de meesten pas later hebben leren skiën, baart oefening ook hier kunst. Het jaarlijkse hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, is de dag waarop we er met een gids op uit trekken. Skiën op plekken waar je anders niet snel komt. Als het mee zit in de Tiefsnee, buiten de gebaande paden.

Ik ben geen voetballiefhebber, maar de uitreiking van de Ballon d’Or trok mijn aandacht. Bij de heren ging de Kroaat Luka Modric met de Gouden Bal naar huis. Ik moet bekennen dat ik nog niet eerder van de beste man gehoord had.

In het decembernummer van vorig jaar schreef ik: mensen buiten Leiden maken vaak grappen over onze achterhaalde sportfaciliteiten en de nieuweplannen; “Straks hebben jullie een te kleine topsporthal, een te korte ijsbaan en een te klein zwembad.” We zijn een jaar verder en dit rampscenariodreigt helaas waarheid te worden!